Dit rapport betreft een verkenning van de niveaus van contaminanten in rivierkreeften op verschillende locaties in Nederland. Monsters van de rode Amerikaanse rivierkreeften (Procambarus clarkii, Procambarus acutus, Faxonius limosus, Faxonius virilis en Pacifastacus leniusculus) werden verzameld en geanalyseerd op zware metalen, dioxines, PCB’s en PFAS. Om de verkregen waarden te interpreteren, werden ze, waar mogelijk, vergeleken met de toepasselijke maximumgehalten en de toelaatbare wekelijkse inname als vastgesteld door de Europese Voedsel Autoriteit (EFSA).

De resultaten laten zien dat op het gebied van zware metalen geen normen worden overschreden, anders is dit voor dioxines en PFAS. Kijkend naar dioxines, waarvoor nu bepaalde zoetwatergebieden zijn uitgesloten voor binnenvisserij, kan men op de meeste locaties veilig rivierkreeft consumeren. Echter zitten er locaties tussen waar de dioxineconcentratie in rivierkreeft te hoog is om wekelijks een portie rivierkreeft te eten.
Vervolgens kijkend naar PFAS wordt dat beeld nog erger. Al zijn er geen wettelijke normen voor rivierkreeftvlees, wordt geadviseerd niet meer dan 4,4 ng/kg lichaamsgewicht PFAS binnen te krijgen per week. Uitgaande van dit advies van de EFSA  zou men op de meest vervuilde locaties niet meer dan ~20 gram rivierkreeft moeten willen consumeren.

Het goede nieuws is dat de meeste vervuiling in de kop van de rivierkreeft zit en in veel mindere mate in het staartvlees wat we doorgaans consumeren. Als u het zekere voor het onzekere wil nemen, is het daarom het beste de kop niet te gebruiken voor bijvoorbeeld een bisque. Veel chefkoks gebruiken hier de kop wel voor, uit een ideaal dat men van een dier niets weg moet willen gooien. Echter, de Amerikaanse Rivierkreeft is een exoot, dat is een van de weinige momenten waar het niet erg is om er een paar meer te gebruiken. Trek die bisque dus voortaan ook gewoon van de staarten in plaats van de kop!

Lees het hele onderzoek via deze link.